Loboskak...

zaterdag 28 november 2015
Heerlijk om uit te kunnen slapen en ver na 8 uur uit je bed te rollen, dat is pas vakantie! Een heerlijk ontbijtje gehad bestaande uit gebakken banaan, een gebakken eitje, een plak worst en een stukje kaas. Het lijkt niet veel maar vult behoorlijk en met een volle maag toog ik richting het strand. Uiteraard had ik de camera bij me want je weet maar nooit. Met veel omwegen naar het strand gelopen, door allerlei straatjes en steegjes. Zo zie je nog eens wat. Er zijn opvallend veel honden, heel veel. Overal is geblaf of liggen honden op trappen, veranda’s en voor deuren. Je ziet nauwelijks mensen lopen met een hond bijna allemaal zitten ze achter hekwerken of hoge muren. Ik heb ‘onze’ honden ook nog nooit gezien. Ik weet dat ze er vier hebben. Ik zie ook dat ze rond vijf uur worden gevoerd maar ik mag er niet bij zijn, omdat ze bang zijn dat ik opgegeten word. De hondenmaaltijd bestaat uit overblijfselen van onze maaltijden, aangevuld met rijst en daar doorheen gaan kippenpoten, kippenkonten en nog meer kipafval. Dagelijks hetzelfde.
Toen ik bij het strand aankwam leek het extreem laag te zijn. Ik had het nog niet eerder zo laag gezien. Waarschijnlijk doodtij. Op de rotsen krioelden het weer van de krabben die lustig met hun grote scharen algen van de rotsen ‘afkrabben’ en opeten. Razendsnel gaan de scharen telkens naar hun bek om er algen in te stoppen. Soms zie je ze even stoppen en dan komt er naast hun ogen twee straaltjes water uit waarschijnlijk om zout te lozen. Bij zeeleeuwen gebeurd het zout lozen ook door middel van niezen. Grote klodders vliegen dan in het rond. De zeeleguanen doen het trouwens ook en zie je regelmatig dat ze zout wegspuiten uit hun neusgaten.
Er was niet veel te beleven en de vogels bleven op grote afstand zodat fotograferen er ook niet bij was. Zeeschildpadden lieten het ook afweten maar het weer was heerlijk. Niet te koud en niet te warm maar de juiste temperatuur van zo een 25 graden. Langzaam kwam het zaterdagleven opgang en steeds meer mensen kwamen de boulevard op. Na een tijdje op een bankje te hebben gezeten ben ik doorgelopen richting de Marinebasis. Onderweg erheen is een soort slikveldje waar nog wel eens wat vogels staan. Ook nu weer maar geen nieuwe of fotowaardige exemplaren. De meeste heb ik al op de foto staan. Omdat het zo extreem laag was viel mijn oog op iets bewegelijks in de slikrand. De camera met telelens bood uitkomst, Wenkkrabben!! Ook nog nooit eerder gezien en toen ik goed keek waren er honderden. Overal holletjes waar ze inzaten. Ze hebben één hele grote schaar en de andere is gedegradeerd tot een soort bestekschaartje waar ze mee eten. Heel grappig is te zien hoe ze met die grote schaar af en toe even wuiven of beter ‘wenken’. Ik weet niet waarom ze dat doen, het kan territoriumgedrag zijn of om vrouwtjes te imponeren. Maar het was een koddig gezicht al dat gewuif met die scharen. De krabbetjes waren erg klein en ik denk dat ze de twee centimeter niet eens haalden.
Langs het strand zijn geen honden maar je moet ontzettend oppassen voor zeeleeuwenshit. Overal op straat ligt die bende en niet van die kleine keutels, nee, van die flinke hopen. Hondenpoep kan stinken maar zeeleeuwenpoep overtreft dit ruimschoots. Laverend tussen de hopen door liep ik naar de rots waar altijd een Blauwvoet Jan van Gent op staat. Om dichtbij te kunnen komen moet je om een bankje heen waar altijd een grote mannetjes zeeleeuw op ligt. Gelukkig lag hij er vandaag niet en kon ik relatief dichtbij komen. De Jan van Gent was er wel maar zijn blauwe voeten waren verdwenen in de veren. Ik heb nog even gewacht of hij misschien nog zou gaan verzitten maar dat leek eindeloos te gaan duren. Ik stapte achteruit en voelde dat ik iets weggleed en daarna kroop de shit langs mijn sandaal omhoog en voelde ik het aan de onderkant van mijn voet zitten. Ik was er in getrapt, in de grootste hoop die maar kunt bedenken! Ik heb zo goed en zo kwaad als het ging de boel in de zee schoongemaakt maar wat een ellende is dit.
Ruim voor de lunch was ik weer thuis toen Italia op zoek ging naar iets. Al snuivend en zoekend kwam ze in mijn kamer en vroeg of ze de onderkant van mijn schoenen mocht zien die in de hoek stonden. Die waren schoon. Toen wilde ze de onderkant van mijn sandalen zien, de ene was schoon maar bij de andere was een heel klein beetje poep in het profiel achter gebleven. Loboskakka, Loboskakka, riep zie en ik stond voor de tweede keer mijn sandaal schoon te maken.
’s Avonds ruim voor de schemer nog even naar het strand gelopen met mijn verrekijker om mijn nek. De nachtreigertjes werden al wat onrustig want die begonnen heen en weer te vliegen. Andere steltlopertjes zochten een plekje voor de nacht. De eerste vleermuis liet zich ook zien. Veel zeevogels kwamen op de kust afvliegen waarschijnlijk om een plekje voor de nacht te zoeken…en langzaam verdween de zon achter de palmbomen in de zee…wat een mieters plekje hier.