Waarom ik toch niet op de koffie kwam...

Vrijdag 27 november 2015
Gistermiddag afgesproken met Brigitte om te beginnen met tellen op Malecon en zouden daar om 5.30 uur zijn. Ik was ruimschoots op tijd want van mijn huis naar het strand is nog geen 10 minuten lopen en was op tijd weggegaan. Ik stond al even te wachten en ben het strand op en neer gelopen maar Brigitte niet kunnen vinden en was dus voor de eerste keer alleen aan het tellen. Dat gaat een stuk sneller. Je bent niet constant aan het overleggen waarom dit wel en waarom dat niet, maar je maakt op grond van wat je tot nu toe hebt geleerd je eigen beslissing. Dus schoot ik al aardig op toen ik op een pier stuitte. Ik zag aan het eind van de pier twee zeeleeuwen liggen en ben er op af gegaan om vast te kunnen stellen of het jongen of volwassen beesten waren. Ik was nog maar een klein eindje de pier op toen er een enorme zeeschildpad aan de oppervlakte kwam drijven. In eerste instantie dacht ik dat hij dood was want hij bewoog enkel in het ritme van de golven mee. Omdat het vlakbij de kust was volgde hij ook precies het ritme van de deining van het heen en weer gaande water. Ik bleef even staan kijken toen hij plotseling zijn kop het water uitstak een hap lucht nam en naar de bodem zwom. Daar bleef hij even en ik zag dat hij bezig was met het eten van algen of plantaardig materiaal dat daar groeide. Even later kwam hij weer boven en kwam een nieuwe hap lucht halen om vervolgens weer weg te duiken naar de bodem. Dit ritueel herhaalde zich een paar keer en ben toen verder gelopen om de zeeleeuwen te observeren.
Toen ik terugliep aan de andere kant van de pier zag ik allemaal grote vissen met gele staarten. Prachtig gestroomlijnde vissen die door het water schoten op zoek naar kleinere vissen als prooi. Wat ging dat snel door het water en wat zijn ze wendbaar. Verderop kwam ik weer andere vissen tegen met weer andere kleuren. Mooie strepen over de flanken. Wat is dat toch mooi dat je zo maar een tiental meter de diepte in kan kijken tot op de bodem. Wat een leven is er dan toch te zien. Het laatste stukje strand afgemaakt met tellen en toen doorgelopen naar Playa Mann. Ik dacht nog even dat Brigitte misschien hier op me stond te wachten maar dat was ook niet het geval. Playa Mann is een strandje dat heel erg in trek is bij de mensen want er liggen of zwemmen hier altijd badgasten met de zeeleeuwen. Ook heeft het strandje wel wat weg van zo een reclamespotje met palmbomen, een hangmat en op de achtergrond een rond strandtentje met bar waar iemand wat staat te drinken. Daar mag ik dus tellen! (ik weet dat het koud is in Nederland)
Hier ligt een tamelijk vaste populatie zeeleeuwen van een volwassen mannetje met een paar wijfjes en wat jongen. Uiteraard wisselt de samenstelling van de wijfjes en jonge dieren en daarom tellen we het. Nog twee stukken te gaan en dan zat het er alweer op deze ochtend. Pedrial is te bereiken door een stukje te lopen en het houdt niet veel in. Er is geen strand alleen een grote brede pier, een soort aanlegsteiger. Daar liggen ook zeeleeuwen te luieren. Dit gaat vrij snel en kon al doorlopen naar het laatste stukje dat Punta Carola wordt genoemd. Hiervoor moet je door een stukje oerwoudachtig struikgewas heen. Een smal paadje leid je naar het strandje met een lavarotsformatie. Ook weer een leuk stukje strand maar met een helse rotspunt waar je nauwelijks kunt lopen. Het leuke op deze rotspunt is een kleine vuurtoren, niet eentje met continu schijnend licht dat ronddraait maar een knipperende uit de kluiten gegroeide fakkel. Rondom deze fakkel liggen wat zeeleeuwen die bezig zijn hun maaltijd te verteren. Maar wat zag ik daar voor aparte zeeleeuwin…het was Brigitte! Later hoorde ik dat ze dacht dat ik naar Playa Mann zou komen omdat we daar hadden afgesproken. Op deze manier was ook alles geteld en zijn we naar kantoor getogen om de gegevens in de computer te verwerken.
Omdat ik wederom mijn rug heb laten verzorgen in het ziekenhuis moest ik de koffieceremonie overslaan. Met al mijn plukarbeid en ontdoparbeid heb ik er niets aan gehad want weet nu nog niet hoe de koffie smaakt. Van de andere heb ik begrepen dat het lekker was en ook niet meer dan dat. Misschien heb ik dan toch niet zoveel gemist.
De avond werd afgesloten met een diner dat werd aangeboden door projects-abroadteam als dank voor onze inzet. Ik had me er heel wat bij voorgesteld vooral omdat we naar een restaurant gingen maar dat had ik beter niet kunnen doen. Helaas stelde de maaltijd niet veel voor en had ik net zo goed thuis kunnen blijven want dan had ik hetzelfde gehad. De maaltijd bestond uit rijst, witte bonen in iets dat op tomatensaus leek, salade en een gegrilde kwart kip. Normaal bestaan de lunch en het diner bij de hostfamilie ook uit rijst en salade met vis of kip. Het leuke was dat alle vrijwilligers nu bij elkaar zaten aan een lange tafel en ik iedereen nu gezien heb. Eigenlijk zijn er twee verschillende soorten van vrijwilligers werk. Of je werkt in de natuur of op een plaatselijke kleuterschool/peuteropvang maar beide onder de vleugels van projects-abroad.