Twee maakt één...

17 december 2015

De taxichauffeur was alweer op tijd! De tweede keer deze week, het kan niet op. Lui, de Duitse vrijwilliger, die vanaf volgende week het zeeleeuwenproject gaat overnemen was vanmorgen ook mee. Met drie man sterk telden we elf zeeleeuwen. Voor de verandering had ik mijn fototoestel maar eens thuis gelaten want op dit strand is nooit veel te beleven. Nou dat heb ik geweten. Laat nooit je fototoestel thuis want je weet niet waar je tegenaan loopt. Ik zag het al van verre en ik baalde stevig toen ik dichterbij kwam. Een heel markant spoor vanuit zee over het strand naar de top, het warmste gedeelte. . Het spoor van een zeeschildpad, en dat kan maar een ding betekenen…eieren! Inderdaad was een zeeschildpad bezig met het leggen van eieren. Prachtig, wat een moment, wat een moment om geen toestel bij je te hebben. Wat een baalmoment. Zand vloog ons om de oren en ze ging rustig verder met waar ze mee bezig was. Helemaal ingegraven lag ze en ze gooide met haar grote flippers zand over haar rug dat er vanaf gleed en zo de eieren bedekte. Gelukkig mocht ik het klikklak toestel van Brigitte lenen en heb wat foto’s met haar toestel gemaakt. Later op de ochtend heb ik de foto’s van haar geheugenkaartje gekopieerd en had ik toch nog een paar. Maar wat een verrassing was dit. Ik heb ze nu in alle stadia gezien. Van klein naar groot, parend en eieren leggend.
Al tellend op de terugweg werden we overvallen door een regenbui. Nergens een schuilmogelijkheid en ik had in een mum van tijd geen droge draad meer aan mijn lijf zitten. Wat een heftige bui en alles was zeiknat. Toen we terug waren en we op de taxi stonden te wachten brak de zon door en het werd wederom een warme dag.
Halverwege de ochtend zouden we echt de laatste hand leggen aan de sheets en dan ophangen aan de muur. Ariel zou gistermiddag zorgen voor goed plakspul zodat de posters blijven hangen. Helaas was er niets en waren we snel klaar. De posters liggen klaar om opgehangen te worden. Hopelijk heeft hij vandaag het benodigde materiaal weten te bemachtigen zodat we ze morgen kunnen ophangen. Ik blijf me constant verbazen over hetgeen er allemaal níét is.
De middag was weer ingeruimd voor het gedragsonderzoek bij zeeleeuwen. We hadden weer gewisseld van strand en zo toog ik naar Playa Mann en Brigitte samen met Lui naar Playa de Los Marinos. Ik had waarschijnlijk een vooruitziende blijk want ik had een boek in mijn rugzak gestoken en dat was maar goed ook. Dit was de eerste keer dat er geen zeeleeuw op het strand lag en heb een flink gat in mijn boek gelezen.
’s Avonds hadden we het Kerstdiner en uiteraard kadootjes uitpakken. We mochten van te voren ons diner al uitkiezen. Er waren drie menu’s en ik koos een Chinese variant met vruchten uit zee. Sinds ik slakken heb gegeten lust ik alles en de inktvistentakels lagen netjes over de rijst gedrapeerd. Wat een heerlijke maaltijd. Weliswaar rijst maar ik geloof dat ik zo langzamerhand ook niet meer zonder kan. Het kadootjes uitpakken ging op de Galapagoswijze. William, de hoofdmanager van het geheel, beet de spits af. Je moest in het Spaans uitleggen voor wie het geschenk bestemd was en de groep moest dan raden om wie het ging. Als het goed was mocht diegene de persoon omschrijven voor wie hij of zij een presentje had gekocht. Nou mijn Spaans is nog steeds niet goed maar met mijn voorbereide zin “Una chika con gafas negras” wist iedereen wie ik bedoelde, en wiste het zweet van mijn voorhoofd. Toen iedereen zijn kadootje had mochten we het met ons allen tegelijk uitpakken. En tot mijn verrassing kreeg ik een heerlijke zak met koffie van de Galapagos. Lekker voor thuis! Leuk om op deze manier Kerst te vieren…

18 december 2015

Lui was ook van de partij om 5.30 uur. Nu kon ik hem echt de kneepjes van het zeeleeuwenvak overbrengen. Playa Armada was redelijk bezet zodat hij met zijn neus in de boter viel. Met de juvenielen en de cachorros had hij geen moeite dat ging hem redelijk goed af. Het viel me wel op dat hij snel was met het beoordelen of hij een vrouwtje of mannetje voor hem had. Het waren al snel allemaal vrouwtjes bij hem terwijl ik er ook jonge mannetjes ertussen zag liggen. In mijn beleving iets te weinig zelfkritiek en te snel aannemen dat wat iets lijkt ook is. Playa de Los Marinos lag ook behoorlijk vol. Meestal probeer ik groepen te maken en dan per groep te kijken wat er ligt. Lui ging heel voortvarend te werk en dacht dat hij wel onder het lopen door de zeeleeuwen op geslacht en leeftijd kon brengen. Nou dat viel hem vies tegen en uiteindelijk heeft hij mijn werkwijze overgenomen en keken we per groep wat er lag. Toen we klaar waren hadden we 500 zeeleeuwen op papier. Ee recordaantal.
Toen ik rond 8.30 uur thuis kwam stond er een verrassing op me te wachten. Galo had drie langoesten opgehaald en gekookt. Het waren vrouwtjes want tussen de achterpoten hielden ze een lading eitjes vast. Net als garnalen doen. Kaviaar, kaviaar noemde Galo het en verzamelde zorgvuldig alle gekookte eitjes alsof het goud betrof. Ik heb mijn goud ook aan hem gegeven want ik wist niet precies wat hij er mee wilde. Ik heb zitten smullen van het vlees. Wat is dat toch lekker en we kraakten er weer over met ons allen als we de poten tussen onze kiezen braken om het vlees ertussenuit te zuigen.
In de loop van de ochtend zou ik Ariel ontmoeten die lijm zou kopen om eindelijk de posters aan de wand te bevestigen. Helaas kwam hij niet opdagen en kon ik weer niet verder. Op zijn zachts gezegd… Maar heb deze ochtend toch nog nuttig ingevuld want ik had Danielle van projects-abroad gevraagd of ik haar foto’s mocht kopiëren. Danielle maakt veel foto’s van de werkzaamheden van de volunteers. Ik heb heel veel nu en moet kijken of er wat leuks van mijzelf en andere tussen zit.
Tijdens de lunch kwam ik er achter wat er met de gouden eieren van de langoesten was gebeurd. Ik kreeg weer een geweldige rijstschotel voorgeschoteld en wat lag daar bovenop, kaviaar. Alweer smullen geblazen.
In de middag kwam het dan toch nog allemaal goed en kwam Ariel met een lijmpistool aansjouwen. Het eerste goede gereedschapsstuk wat ik tegenkwam. De hete lijm op de posters aangebracht en de posters tegen de muur gedrukt. Toen de lijm afkoelde en stolde kon je er een olifant aan ophangen. Bizonkracht! En zo hingen onze posters dan toch nog aan de wand voordat ik weg zou zijn…