Lava, kreeften en de Pacific...

20 november 2015
Survivallen op lava…
Vandaag mijn eerste echte werkdag waar ik voor gekomen ben. Mijn biologische klok heeft nog niet de juiste slag te pakken want om 5 uur was ik klaarwakker. Langzaam werd het licht en overal hoorde ik hanen kraaien. Ook de vogels begonnen voorzichtig te fluiten tot een ware kakofonie. Wat heerlijk al die verschillende nieuwe geluiden. Het enige wat stoorde waren de honden. Elk gezin heeft wel één of meerdere honden en die beginnen in de vroege ochtend een echt blafconcert. Het hoogtepunt van de Bolero van Ravel is er niets bij. Wat een herrie. ‘Mijn’ familie heeft ook vier honden en bij het minste of geringste slaan ze aan en blaffen net zolang tot ze niets meer horen.
Het onderkomen is eenvoudig, echt eenvoudig. Het meest opvallende is dat de wc midden in de woonkamer is gesitueerd. Daarnaast kom je binnen door de garage en die staat stampvol. Er is een looppaadje en daar houdt het mee op. Vanuit de garage stap je de huiskamer binnen en als je twee meter recht doorloopt zit je dus op de wc. Net als in Afrika ontbreekt hier ook de verwarming. Vandaag was het 30 graden dus dan heb je die ook niet nodig. Ramen zitten er ook niet echt in en in de uitsparingen zit horgaas om insecten buiten te houden. Alles staat tegenover elkaar open en de oceaanwind geeft wat koelte. Het huis is opgebouwd uit gasbetonstenen met een dak gemaakt van dunnen stalen golfplaten. Het stelt niet veel voor en je kijkt langs de randen van het dak zo de blauwe lucht in. Het lekt niet. Op de vloer liggen tegels behalve in de keuken daar loop je op het beton. De slaapkamers zijn als pukkels aan het huis gebouwd. Ik slaap in een van deze pukkels. Het heeft wel charme zo een bouwsel maar ik vraag me af als er een oceaanstorm over het eiland raast of alles blijft vastzitten.
Een ander opvallend detail is de televisie. Deze neemt een prominente plek in en staat de hele dag aan. Vanmorgen om 6.30 uur hoorde ik dat hij aanging en hij staat nu nog aan. Gisteravond ging hij pas uit toen iedereen naar huis was van het feest en we naar bed gingen. Vreselijk…
Het ontbijt was goed. Een gebakken eitje met wat croissantachtige broodjes ging er prima in. Ook de koffie is niet slecht en goed te drinken. Na dit stevige ontbijt stond Ariel me al op te wachten en togen samen naar het kantoor waar we de andere vrijwilligers ontmoetten. Vandaag stond het schoonmaken van de stranden op het programma. Langs de hoogwaterlijn spoelt van alles aan en elk vreemd voorwerp dat niet Galapagos eigen is wordt verwijderd. Gewapend met grote vuilniszakken liepen we naar de plek toe waar we zouden starten. Elke keer schuiven we een stuk op om dat schoon te maken en als alles klaar is begin je weer van voren af aan. Goed over nagedacht en werkt erg praktisch. Omdat het eiland een grote vulkaan is en de kustlijn dus ook moesten we over de scherpe lavastenen onze weg zien te vinden naar de plek waar we moesten beginnen. Survivallend van steen naar steen vonden we onze weg. Wat een tocht was dat en voordat we begonnen was ik al bekaf. Ik had mijn grote bergschoenen aan maar een van de stafleden deed dit op blote voeten, de hele weg!! Onderweg zijn we drie keer gestopt. De eerste keer lag in het struikgewas een Galapagos stormvogel. Een soort die alleen hier voorkomt. Kon het beestje mooi van dichtbij bewonderen, helaas zal het wel ziek zijn geweest anders lag het daar niet. De tweede stop was een grote zeeschildpad die op zijn rug lag. Helaas al dood en in verregaande staat van ontbinding. Je kon er niet heel dicht in de buurt komen want de geur was niet te hardde. De derde stop leek een gezonde zeeleguaan te zijn. Had zich in het zand geposteerd en liet de groep aan zich voorbij trekken zonder er acht op te slaan. De dieren zijn erg tam hier. Uiteraard heb ik even een foto gemaakt want ik weet niet of ik er nog meer zou zien.
Op plaats van bestemming gekomen en de instructie aan gehoord te hebben gingen we op pad om het strand, in dit geval de lavakust schoon te maken. Als je dit doet word je er bewust van wat een troep er allemaal in zee wordt gegooid. Veel, heel veel plastic gevonden, piepschuim, ander schuimmateriaal, slippers, flessen en nog veel meer rotzooi. Met zakken vol kwamen we terug en het “strand” zag er weer piekfijn uit.
Ik ga nu wat snel want onderweg kwamen we nog een leuke kolonie zeeleguanen tegen en als je op ongeveer twee meter afstand blijft blijven ze gewoon liggen. Wat een oerlelijke beesten maar door de lelijkheid werden ze toch mooi. Een van de stafleden had wel door dat ik meer van de dieren afwist dan de gemiddelde vrijwilliger en al pratende probeerde hij mijn kennis te peilen. Hij was aan het eind van de dag behoorlijk onder de indruk had ik het gevoel want toen ik de vraag over de krabben ook nog wist te beantwoorden knikte hij goedkeurend. Ik ga maar niet in de details treden maar vond het heel leuk om kennis op deze manier te delen.
Na een stevige lunch bij de familie gingen we ’s middags overlevingstechnieken in zee oefenen. Het is een extra iets wat niets met de wildlife concervancy heeft te maken maar wel heel leuk om te doen. Ik realiseerde me dat ik ’s middags in de Grote Oceaan of Pacific zou zwemmen. Dat was wel heel wat! De eerste techniek die we oefenden was om je hoofd boven water te houden als je er in sprong. Ik dacht dat het heel koud water zou zijn maar dat viel erg mee. Het water is er ongeveer 25 graden en dat is best aangenaam. Voordat de eerste sprong zwom er een groet groep roggen weg en moesten we even wachten totdat die aan de kant waren. Het tweede obstakel was een paar zeeleeuwen die niet aan de kant wilden. Gelukkig werden ze met vereende krachten toch het water in gedreven en gingen toen maar elders liggen. Het water is er zo ontzettend helder dat je de bodem kan zien en de zeeleeuwen zien zwemmen. Het is net een groot aquarium waar je deel van uitmaakt. Na de hoofdbovenwater oefening kwam de drijftechniek om de hoek kijken. Je kreeg een broek aan en die moest je in het water uittrekken, de pijpen dichtknopen en er lucht in zien te krijgen door snel met je arm door het water te gaan. Dit lukte wonderwel heel goed en als je het goed had gedaan had je een soort drijvend vlotje gemaakt waar je op kon steunen. Een mooie techniek om langer te kunnen overleven. De laatste techniek was om hetzelfde met een jas te doen. Ook dit lukte en op deze manier had je dan meer drijfvermogen en een grote kans om te overleven. Dit moet je trouwens niet in de Noordzee doen want door onderkoeling zal je het niet lang volhouden.
Eind van de middag met een paar andere vrijwilligers heerlijk op het terras gezeten tussen de zeeleeuwen. Wat een geweldig land is dit!!
Het avondeten moet ik eigenlijk ook nog even vertellen want dat was heel bijzonder. ’s Morgens een redelijk normaal ontbijt, de lunch bestaat uit rijst met salade en vlees dat tot nu toe kip is. Vooraf is er een redelijk stevige maaltijdsoep die vandaag uit vissoep met maiskorrels bestond. Het diner verliep heel anders want gister en eergister was het rijst met vlees en salade. In dit geval ook beide keren kip. Twee keer per dag warm eten vind ik op zich wel lekker. Maar terug naar het diner van vanavond. Kreeft stond er op het menu. Nu lust ik wel kreeft en heb in het verleden ook wel kreeft in Nederland gegeten maar dat is amper te betalen. Hier duiken ze zelf op en ’s avonds liggen ze op je bord. Verser dan vers en overheerlijk. Maar het werd een avondje kraken. Nadat het staartstuk was verwijderd waar het meeste vlees in zit kom je bij het middenstuk waar de poten aan zitten. Dit middenstuk evenals het staartstuk wordt met de hand gekraakt waarna je vrij gemakkelijk het schild eraf haalt en bij het vlees kunt. De poten vergen een hele andere aanpak want die worden tussen de kiezen gekraakt en daarna van de schaal ontdaan. Dan blijft er een ragfijn sliertje vlees achter dat je met je ogen dicht er min of meer uitzuigt. Zo ga je alle poten bij langs en de hele familie doet er aan mee. Het kraakt nog tussen mijn kiezen!
Ohja…het Kerstfeest is hier al begonnen…althans de boom staat in vol ornaat met knipperende lichtjes en oplichtende piek al in de hoek…