Mooiste strand...

Donderdag 10 december 2015

Het was weer hetzelfde liedje met de taxichauffeur. Moest twee keer gebeld worden en kwam toen alsnog te laat. Gelukkig was Ariel er vandaag bij zodat het allemaal net even iets makkelijker ging met telefoneren. Zelf zou ik al een goed gesprek met hem hebben gehad of ik was naar een andere taxichauffeur overgestapt. Maar voor Galapagos begrippen zal het wel redelijk normaal zijn want ze stappen nog niet over en houden het bij deze vaste chauffeur. Afijn, Loberia was snel klaar vandaag want met ons drieën vlogen we erbij langs en stond het zo op papier. De taxichauffeur weer gebeld en gelukkig kwam hij nu wel snel naar ons toe. Niet veel later werden we bij het kantoor afgezet en ben ik naar huis gelopen om mijn tweede lichte ontbijtje voor deze dag te nuttigen. Ik heb gewoon wat meer eten nodig als ik de verdere ochtend nog moet werken en dan is een ontbijtje om kwart voor vijf te vroeg om het tot één uur vol te houden.
Deze ochtend stond op het programma om een klein stukje strand schoon te maken. Het was helemaal gelegen aan de andere kant van het eiland en zo ver was ik nog niet geweest. Gelukkig kende de buschauffeur de weg want die hield plotseling op en stonden we op een parkeerplaats. Echt uit het niets dook de parkeerplaats op, zo rij je op de ‘snelweg’ en zo sta je stil. Uitstappen en nog een kleine kilometer een prachtig pad volgen naar het strand. Wat een mooi stukje natuur ligt hier. Het pad slingerde er dwars door heen en ik keek mijn ogen uit. Overal mooie groene libellen en Darwinvinken. Dit is zo ongeveer wat ik zoek op de Galapagos. Het pad leidde naar de zee en we kwamen op een prachtig stukje strand dat ingeklemd lag tussen twee partijen lavarotsen in een soort hoefijzervorm. Adembenemend mooi!
Het doel was om tussen de lavarotsen en langs de vloedlijn alles op te ruimen wat er niet thuis hoorde. Dat was werkelijk van alles. Er ligt enorm veel plastic zoals zakken, flesjes, doppen, delen van emmers en kisten, lollystokjes, bestek en heel veel visnet en touw. Wat een bult troep spoelt er aan. Het vervelende van plastic in zeewater is dat het heel langzaam uiteenvalt in steeds kleinere deeltjes die uiteindelijk door vissen worden opgegeten. Dieren die van vis leven krijgen op deze manier steeds meer plastic in hun systeem wat tenslotte desastreuze gevolgen heeft.
Ik heb eens een foto van een dode meeuw gezien die een aansteker in zijn maag had zitten. Plastic is de ergste uitvinding van de afgelopen 65 jaar voor het milieu. Na deze klus en 10 vuilniszakken vol troep was het tijd om te relaxen. Iedereen dook de zee in en ik heb heerlijk in de schaduw van een boom liggen tukken op het mooiste stukje strand van de Galapagos, met op de achtergrond het ruizen van de zee. Nog wensen? Nee, ik niet!
Vlak voordat we weggingen ging er een zak chips rond. Ik zag naast mij de Darwinvinken al hongerig kijken. Ik lag nog steeds op mijn rug en had al een paar keer op mijn benen en buik een vink voelen lopen. Nee, ze zijn echt niet bang want er zijn nauwelijks natuurlijke vijanden. Ik vond het prachtig dat ze mij hadden uitgezocht als zitstok. Plotseling kreeg ik de ingeving of ik ze ook uit mijn hand kon laten eten. Ik verkruimelde wat chips en strekte mijn arm. Nog geen twintig seconden later waagde de eerste vink zich op mijn hand en toen volgde er al snel meer. Tjonge dacht ik, als dit lukt zouden ze dan ook van mijn buik willen eten. Ik verkruimelde weer wat chips en inderdaad nog geen twintig seconden later het zelfde ritueel en had ik zo maar een stuk of tien vinken op mijn buik zitten. Ik had er graag een foto van willen hebben maar helaas…
Na de lunch was het weer tijd om zeeleeuwen te begluren. Twee uur aaneen gesloten kijken naar hun gedrag. Naarmate je er meer kijk op krijgt en patronen ontdekt wordt het steeds interessanter. Ik vind het een van de leukste dingen om te doen. Het is prachtig om te zien hoe pasgeboren jongen bij elke zeeleeuw bedelen om melk. Nergens lukt het omdat de juiste moeder niet op het strand ligt. Het jong blijft het maar proberen en heeft er zelfs een pak slaag voor over. Soms wordt hij in zijn nekvel gepakt en een paar meter weggesmeten. Hard om te zien maar de sterkste overleeft. Moeders die een jong hebben geworpen gaan direct de zee in om voedsel te zoeken. Ze zijn na vijf dagen op het strand te hebben gelegen na een bevalling behoorlijk uitgeput. Vandaag zag ik een zeeleeuwin terugkomen van haar vangst. Een jong en zij vonden elkaar en dat was een geweldig moment van weerzien. Het jong piepte en schreeuwde van blijdschap en moeders liet zich vallen, ging er voor liggen en ze viel in een diepe slaap. Het jong deed zich te goed van aan haar vette melk. Als ik dit soort taferelen zie en andere jongen uitgehongerd overal melk proberen zien te bemachtigen dan moet ik wel even een traantje wegpinken.
Eind van de middag kreeg ik ook eindelijk mijn volunteersshirt. De eerste dag probeerden ze mij een large aan te smeren, die ik heb geweigerd. De volgende dag hadden ze een extra large die ik ook heb geweigerd, want ik draag het liefst xxxl en deze hadden ze niet in voorraad. Twee weken later kreeg ik een dikke polo xxl onder mijn neus gedrukt maar daar stond staff op en ik ben geen staf en heb deze ook geweigerd. Eindelijk na drie weken kwamen ze met een xxl volunteersshirt aan en na deze te hebben gepast zat het meer dan redelijk en heb deze maar genomen. Ik denk als je een wereldwijde organisatie bent dat je rekening moet houden met bevolkingsgroepen die nu eenmaal een of twee koppen groter zijn dan de Galapagosmannen…