Disco op het strand...

Dinsdag 8 december 2015
Met drie mensen tellen vanochtend. Het was Helga haar laatste dag en ze wilde graag eens mee om te kijken hoe het tellen, maar voornamelijk het geslacht bepalen, in zijn werk ging. Ruim voor half zes stonden we klaar bij het kantoor wachtend op de taxi. Vandaag weer naar Loberia en dan maken we hier altijd gebruik van. Gistermiddag was de taxi al besteld maar kwam vanochtend niet opdagen en zijn toen maar te voet naar het betreffende stuk strand gelopen. Heerlijk zo een vroege ochtendwandeling maar het kost alleen erg veel tijd om er te komen. Het tellen ging vlot zodat we alweer snel aan de terugreis zijn begonnen. Toch al met al zo een anderhalf uur wandelen. Nadat we afscheid hadden genomen van Helga en we vlakbij het kantoor waren, kwam de taxichauffeur samen met Ariel aanrijden. Wat ik er van begreep was dat de chauffeur zijn horloge achter liep en dat hij daarom veel te laat was om ons weg te brengen. De smoes klonk mij te bekend in mijn oren maar vandaag maar het voordeel van de twijfel gegeven. Het betekende wel dat we niet meekonden met de bus want die was om zeven uur al vertrokken met de andere vrijwilligers. Afgesproken dat ik om half negen opgehaald zou worden met de taxi en dat ik samen met Brigitte dan weggebracht zou worden naar de werkplek aan de andere kant van het eiland. Hetgeen ook zo geschiedde.
Aangekomen in de kas mochten we ons wederom bezighouden met onkruid wieden. Gelukkig niet in de kas want dat is altijd een warme klus maar nu lekker buiten de kas onder de bomen in de schaduw. De paden moesten ontdaan worden van het nodige vuil. Brigitte en ik togen samen met Mario, de plaatselijke kasbeheerder, naar het werkterrein. Het ging lekker vlot en grote bossen onkruid verdwenen op de hoop. Sommige planten zaten goed vast geworteld zodat de machete er aan te pas moest komen om ze los te krijgen. Brigitte spreekt als Française behoorlijk goed Spaans en raakte algauw met Mario in een diepgaand gesprek verwikkeld. Ik begreep er niet heel veel van want Mario praat nogal snel maar gelukkig vertaalde Brigitte zo nu en dan waar ze het over hadden. Eén van de onderwerpen ging over de president van Ecuador die voornemens is om alle mensen van de Galapagos te verhuizen. Iedereen moet op het vaste land gaan wonen en er mag niemand achterblijven. De reden om dit te doen is het feit dat hij de Galapagos aan China wil schenken al een soort cadeau. Waarschijnlijk om de economische banden te verstevigen en voordeel te halen uit de Chinese technologie. Mario voorziet grote problemen als dit daadwerkelijk zou gebeuren. Het ecosysteem zakt als een kaartenhuis in elkaar en er zal niets overblijven van al het moois. Zelf denk ik dat het niet zo een vaart zal lopen want de Galapagos is tenslotte werelderfgoed en daar kleven grote verantwoordelijkheden aan vast. Maar het zijn wel interessante discussies die gevoerd worden met de plaatselijke mensen.
In de middag heb ik weer het gedrag van de zeeleeuwen bestudeerd. Ontzettend leuk om te zien hoe het binnen een groep beweegt. Wat doen de volwassen mannen en vrouwen, wat doen bijna dieren en hoe vermaken de jongen van diverse leeftijden zich. Naarmate je langer kijkt ontdek je steeds meer patronen en eigenaardigheden. In deze twee uur van vanmiddag zag ik dat een bijna volwassen mannetje een jong vrouwtje probeerde te versieren. Waarschijnlijk was het jonge vrouwtje geslachtsrijp aan het worden want het mannetje week niet van haar zijde. Constant draaide hij om haar heen en met zijn snuit porde hij haar herhaaldelijk in haar zij. Ook liet hij continu een wat grommend snurkachtig geluid horen. Het vrouwtje was er niet van gediend en haalde regelmatig naar hem uit. Telkens probeerde het mannetje tegen haar aan te kruipen dat zij gedeeltelijk toeliet. Soms lagen ze een tijdje zij aan zij en dan begon hij weer diep vanuit zijn keel te brommen. Zij schoof dan weer een stukje op en hij er weer achteraan om een rondedansje te maken en zich weer tegen haar aan te vleien. Prachtig, prachtig om te zien hoe jonge dieren elkaar het hof proberen te maken. Ik heb al eens gezegd, ‘het zijn net mensen’ en ik waande mij ook in een discotheek waar de jeugd ook om elkaar heen draait…
Ook had ik wat meer tijd om het uiterlijk van de leeuwen te bestuderen en het viel mij op dat de vrouwtjes veel langere snorharen hebben dan de mannetjes. Een verklaring hiervoor zou kunnen zijn dat mannetjes veel meer vechten dan vrouwtjes. Ze hakken dan met geopende bek in elkaars nek, soms tot bloedens toe. Waarschijnlijk breken de snorharen dan af en zijn ze hierdoor een stuk korter. Waarschijnlijk doen de snorharen ook dienst als hulpmiddel bij het jagen op vis. ’s Nachts eten ze en de vissen zitten verstopt tussen de stenen. Met hun gevoelige snorharen speuren ze dan tussen de stenen naar vis waarna ze opgejaagd worden, gevangen en opgegeten.
Plotseling rende er een schelp over het strand, ik dacht meteen aan een heremietkreeftje. Dit zijn beestjes met achterlijfjes die erg week zijn en beschermd moet worden tegen vijanden en de zon. Dat is de reden waarom ze een slakkenhuis meezeulen waar hun achterlijf inzit. De kop en poten zijn behoorlijk gepantserd zodat ze half hangend vanuit hun huisje kunnen eten. Bij gevaar trekken ze zich helemaal terug en sluiten op een speciale manier met hun poten de ingang af. Erg leuk om te zien hoe ze leven en bewegen.
En zo heb ik weer een leerzame dag achter de rug…