Opnieuw Loboskakka...leeuwenshit...

Woensdag 2 december 2015.
Vanmorgen op Playa Armada werd ik onaangenaam verrast. Net toen ik de zeeleeuwen wilde gaan tellen kwam er een Chinese jonge dame op mij toelopen. Ik dacht eerst dat ik iets verkeerd had gedaan omdat dit eigenlijk verboden terrein is en er een procedure gevolgd moet worden om er op te kunnen komen. De procedure ging wel heel erg gemakkelijk vandaag want ik hoefde niet eens mijn paspoort in te leveren of me te registreren. Maar nee, ze haalde een formulier tevoorschijn en vroeg tegelijk aan mij wat ik ging doen. Ik legde haar uit wat mijn taak daar was, namelijk het tellen en registreren van de zeeleeuwen. Ze vertelde dat ze precies hetzelfde ging doen… Ik was even uit het veld geslagen en mijn mond viel op zijn zachts gezegd open tot op de lavarotsen. Ik vroeg haar of zij ook van project-abroad was hetgeen zij bevestigde. Ik snapte er niets van en ik heb afgesproken dat zij deze ochtend zou tellen. Verder bleek uit haar verhaal dat ze de komende twee weken op precies dezelfde dagen en precies dezelfde stranden gaat tellen. Mijn mond zakte toen van verbazing over het lavablok heen. Ik was behoorlijk ontstemd omdat niemand mij hierover had geïnformeerd.
Eigenlijk kwam het wel goed uit want Brigitte telde een heel ander stuk en zij wilde vandaag graag mee naar het opvangcentrum voor zeeschildpadden. Ik had met haar afgesproken om de telgegevens van haar ook in de computer te verwerken van deze ochtend zodat zij op tijd bij de bus zou zijn en mee kon. Uiteraard heb ik haar wel even medegedeeld wat mij is overkomen en haar gevraagd dit aan Ariel voor te leggen. Ik heb namelijk geen zin om dingen dubbel te gaan doen dan kun je beter samen op gaan tellen of om en om. Het geheel bevreemdde mij wel enigszins.
De verzamelde gegevens worden in de computer van het Parque Nacional Galapagos vastgelegd en dus liep ik om half acht naar het kantoor toe. Dit is namelijk de tijd dat het open gaat. Toen ik aankwam werd mij te kennen gegeven dat ze bezig waren met een interne verhuizing en dat ik eind van de middag terug zou moeten komen voor de gegevens. Het ging vandaag niet eens met handen en voeten maar ik begreep redelijk snel wat ze wilden. Zou het Spaans dan toch beginnen te komen?
Nu ik toch even moet wachten kan ik mooi van de gelegenheid gebruik maken om te vertellen dat mijn rug helemaal is genezen. De blaren zijn opgedroogd en de huid is zich aan het vernieuwen. De pijn heeft plaatsgemaakt voor jeuk. Ongelofelijk veel jeuk en zit de hele dag losse velletjes weg te krabben. Dit is wel beter dan pijn want nu kan ik de rugzak weer mee.
In de middag ben ik naar het strand gelopen met fototoestel en verrekijker. Ik vind het namelijk heerlijk om te genieten van alle vogels die langs vliegen. Veel Fregatvogels, Blauwvoet en een enkele Roodvoet Jan van Genten, stormvogeltjes, diverse soorten meeuwen en steltlopers. Prachtig om te zien en hopelijk zie ik aan de horizon nog een keer een Keerkringvogel of een Albatros voorbij zeilen. Het observeren legt geen windeieren want ik volgde vanmiddag de Fragatvogels. Ik weet dat ze vogels die wat te eten hebben eindeloos kunnen volgen net zolang tot ze het loslaten of uitspugen. Handig vangen ze het op en hebben hun maaltje binnen. Echte rovers zijn het maar wel mooi om te zien hoe ze dat doen. Ik had het al een paar keer op tv gezien maar in het echt is het nog mooier. Sommige Fregatvogels zag ik ook regelmatig iets van het strand oppakken. Ik was nieuwsgierig wat daar lag. Ik dacht eerst aan een dode zeeleeuw maar toen ik dichterbij kwam moest ik wel even kokhalzen toen ik zag wat ze echt opaten. Loboskakka!!! Zeeleeuwenshit!!! Ik heb al verteld hoe smerig dat is maar dat zij het eten, gedverdegedver… maar zo gaat er ook niets verloren denk ik dan maar weer en alles wordt gebruikt…dubbel recyclen heet dat.
Eind van de middag de gegevens verwerkt in de computer van het Nacional Parque Galapagos. Af en toe dacht ik onder het verwerken nog even terug aan de Fregatvogels…wat een vieze beesten.