Anders dan gedacht...
Door: Lex Tervelde
Blijf op de hoogte en volg Lex
26 November 2015 | Ecuador, Galapagos Islands
Woensdag 25 november 2015
Anders dan gepland…
Vannacht slecht geslapen. Mijn verbrande rug was erg pijnlijk en er op slapen lukte nauwelijks of niet. Ook de zijkanten gaan niet best want de schouders deden ook zeer. Ik ben tijdens het snorkelen van afgelopen zondag toch ongemerkt flink geraakt door de zon. Wel heel flink!
Vanmorgen stond ik om 5.30 uur bij “mijn” strandje om de Zeeleeuwen te gaan tellen toen Ariel samen met Brigitte verscheen. Ik snapte het even niet maar ik werd al snel uit de droom geholpen. Brigitte uit Frankrijk gaat hetzelfde doen en dan worden de stranden opgedeeld. Het is in je uppie ook wel een hele kluif, vooral als er grote groepen liggen en die liggen er. Je bent dan lang bezig om alle dieren individueel te bekijken. Dus togen we gezamenlijk naar Playa Armada om de dieren te tellen. Dit liep anders dan ik had verwacht…
Playa Armada is een stukje strand dat op een Marinebasis ligt en moet je dus langs de wacht om er te kunnen komen. Dat houdt niet echt veel in want je geeft je paspoort af en als je het terrein weer verlaat haal je je paspoort weer op. Ik ben hier niet zo van gecharmeerd maar á lá. Gedrieën hebben we het stukje strand geteld waarbij Ariel en Brigitte de hoeveelheden doorgaven en ik noteerde. Ik merkte dat Brigitte het nog moet leren want af en toe had ik het idee dat ze een jonge zeeleeuw niet kon onderscheiden van een leguaan. Gelukkig leerde ze snel en hadden we toch alles op papier. Op dezelfde manier deden we nog een strand dat al een stuk sneller ging. De morgen hoefden niet alle stranden geteld te worden maar waarom niet, daarvan ontging mij de logica.
Nadat alles op papier stond moest het worden toevertrouwd aan de computer. Dat had wel weer even wat voeten in aarde want hoe kwam ik ook alweer bij het bestand. Het bureaublad staat helemaal vol met Spaanstalige snelkoppelingen. Dat is nog steeds lastig dus moest ik Ariel vragen mij te helpen. Uiteindelijk stond alles erin en kregen we meteen een nieuw project voorgeschoteld. Langoesten meten! Weer anders dan ik had verwacht want ik zou nu eigenlijk vrij zijn…
Aan een aantal mensen op San Cristobal is een vergunning gegund om op Langoesten te mogen vissen. Langoesten zijn een soort kreeftachtige met tien poten en zonder scharen. De gevangen beesten worden rond 9 uur op een klein marktachtig plaatsje verhandeld. De vangst gaat rechtstreeks van de vissers naar hotels en particulieren. De prijzen zijn redelijk want je betaalt voor een gemiddeld exemplaar 6 dollar. Voordat ze worden verkocht worden er gegevens verzameld. Het geslacht wordt bepaald en ze worden gemeten en gewogen. Het is net vogels vangen. Het was mij al snel duidelijk wat er van mij werd verwacht. Op een meetplank bepaalde ik de lengte van bek tot uiteinde staart en gaf de kleur en het geslacht door. Daarna mat ik de staart nog en werd het gewogen. Deze gegevens worden verzameld om te kijken of de populatie stabiel blijft en er geen overbevissing zou plaatsvinden. Indien de beesten kleiner zouden worden en de aanvoer minder dan geeft dat te denken. Uiteraard moet alles weer de computer in.
Ariel vroeg mij om mee te komen naar het kantoor want hij wilde mij een boek geven over de flora en fauna van de Galapagos. Ik had hem al een paar keer gevraagd of hij niets wist waar ik een goed boek kon kopen over de Galapagos. Zo liepen we gezamenlijk op naar het Projects-Abroad kantoor waar ook William Puga de hoofdcoördinator zit. Daar aangekomen kreeg ik een soort reisgidsje van hem met een paar plaatjes van vogels en schildpadden. Toen ik het nog even goed doorkeek kwam ik ook nog wat bloemen en bomen tegen. Dit was niet wat ik zocht. We spraken verder af dat we ’s middags om twee uur zouden samen komen om vogels te kijken. Hij vroeg mij ook mijn fototoestel mee te nemen en toen kwam het hoge woord er uit. Hij wilde mijn vogelfoto’s wel hebben en of ik wilde proberen om alles vast te leggen op het eiland. Dit herken ik dacht ik bij mezelf, zoiets had ik ook in Kenia meegemaakt. Leuk!
Vlak voor de lunch begon mijn rug wel heel heftig zeer te doen en was mijn hele T-shirt van achteren zeiknat. Voorzichtig keek ik in de spiegel en zag over mijn hele rug enorme blaren zitten waar het vocht uitgutste. Ik heb toen maar even google geraadpleegd en er was eigenlijk maar één advies. Dokter of ziekenhuis bezoeken. Ik heb met Italia overlegd wat het meest handige zou zijn en haar mijn rug laten zien. Ze riep meteen “hospital” en ik wist genoeg. Nu heb ik dan toch nog een beetje geluk want haar voordeur ligt pal tegenover de voordeur van het ziekenhuis dus ik hoefde alleen maar de straat over te steken. Het ziekenhuis is een soort veredelde eerste hulp en daar weten ze wel raad met domme Hollanders die zich laten verbranden door de zon. Na ruim een uur van blaren doorprikken, los vel weg halen, ontsmetten met alcohol en insmeren met een desinfecterende crème mocht ik, gewikkeld in verband, weer naar huis. Ik voelde me net zo een mummie. Ik kreeg het dringende advies om absoluut terug te komen om de boel te laten verschonen en opnieuw te laten insmeren. Dat gaan we dus ook maar doen.
Zo liep het vandaag allemaal anders dan gepland en lag ik in plaats van vogels te kijken op de behandeltafel in het ziekenhuis…
Anders dan gepland…
Vannacht slecht geslapen. Mijn verbrande rug was erg pijnlijk en er op slapen lukte nauwelijks of niet. Ook de zijkanten gaan niet best want de schouders deden ook zeer. Ik ben tijdens het snorkelen van afgelopen zondag toch ongemerkt flink geraakt door de zon. Wel heel flink!
Vanmorgen stond ik om 5.30 uur bij “mijn” strandje om de Zeeleeuwen te gaan tellen toen Ariel samen met Brigitte verscheen. Ik snapte het even niet maar ik werd al snel uit de droom geholpen. Brigitte uit Frankrijk gaat hetzelfde doen en dan worden de stranden opgedeeld. Het is in je uppie ook wel een hele kluif, vooral als er grote groepen liggen en die liggen er. Je bent dan lang bezig om alle dieren individueel te bekijken. Dus togen we gezamenlijk naar Playa Armada om de dieren te tellen. Dit liep anders dan ik had verwacht…
Playa Armada is een stukje strand dat op een Marinebasis ligt en moet je dus langs de wacht om er te kunnen komen. Dat houdt niet echt veel in want je geeft je paspoort af en als je het terrein weer verlaat haal je je paspoort weer op. Ik ben hier niet zo van gecharmeerd maar á lá. Gedrieën hebben we het stukje strand geteld waarbij Ariel en Brigitte de hoeveelheden doorgaven en ik noteerde. Ik merkte dat Brigitte het nog moet leren want af en toe had ik het idee dat ze een jonge zeeleeuw niet kon onderscheiden van een leguaan. Gelukkig leerde ze snel en hadden we toch alles op papier. Op dezelfde manier deden we nog een strand dat al een stuk sneller ging. De morgen hoefden niet alle stranden geteld te worden maar waarom niet, daarvan ontging mij de logica.
Nadat alles op papier stond moest het worden toevertrouwd aan de computer. Dat had wel weer even wat voeten in aarde want hoe kwam ik ook alweer bij het bestand. Het bureaublad staat helemaal vol met Spaanstalige snelkoppelingen. Dat is nog steeds lastig dus moest ik Ariel vragen mij te helpen. Uiteindelijk stond alles erin en kregen we meteen een nieuw project voorgeschoteld. Langoesten meten! Weer anders dan ik had verwacht want ik zou nu eigenlijk vrij zijn…
Aan een aantal mensen op San Cristobal is een vergunning gegund om op Langoesten te mogen vissen. Langoesten zijn een soort kreeftachtige met tien poten en zonder scharen. De gevangen beesten worden rond 9 uur op een klein marktachtig plaatsje verhandeld. De vangst gaat rechtstreeks van de vissers naar hotels en particulieren. De prijzen zijn redelijk want je betaalt voor een gemiddeld exemplaar 6 dollar. Voordat ze worden verkocht worden er gegevens verzameld. Het geslacht wordt bepaald en ze worden gemeten en gewogen. Het is net vogels vangen. Het was mij al snel duidelijk wat er van mij werd verwacht. Op een meetplank bepaalde ik de lengte van bek tot uiteinde staart en gaf de kleur en het geslacht door. Daarna mat ik de staart nog en werd het gewogen. Deze gegevens worden verzameld om te kijken of de populatie stabiel blijft en er geen overbevissing zou plaatsvinden. Indien de beesten kleiner zouden worden en de aanvoer minder dan geeft dat te denken. Uiteraard moet alles weer de computer in.
Ariel vroeg mij om mee te komen naar het kantoor want hij wilde mij een boek geven over de flora en fauna van de Galapagos. Ik had hem al een paar keer gevraagd of hij niets wist waar ik een goed boek kon kopen over de Galapagos. Zo liepen we gezamenlijk op naar het Projects-Abroad kantoor waar ook William Puga de hoofdcoördinator zit. Daar aangekomen kreeg ik een soort reisgidsje van hem met een paar plaatjes van vogels en schildpadden. Toen ik het nog even goed doorkeek kwam ik ook nog wat bloemen en bomen tegen. Dit was niet wat ik zocht. We spraken verder af dat we ’s middags om twee uur zouden samen komen om vogels te kijken. Hij vroeg mij ook mijn fototoestel mee te nemen en toen kwam het hoge woord er uit. Hij wilde mijn vogelfoto’s wel hebben en of ik wilde proberen om alles vast te leggen op het eiland. Dit herken ik dacht ik bij mezelf, zoiets had ik ook in Kenia meegemaakt. Leuk!
Vlak voor de lunch begon mijn rug wel heel heftig zeer te doen en was mijn hele T-shirt van achteren zeiknat. Voorzichtig keek ik in de spiegel en zag over mijn hele rug enorme blaren zitten waar het vocht uitgutste. Ik heb toen maar even google geraadpleegd en er was eigenlijk maar één advies. Dokter of ziekenhuis bezoeken. Ik heb met Italia overlegd wat het meest handige zou zijn en haar mijn rug laten zien. Ze riep meteen “hospital” en ik wist genoeg. Nu heb ik dan toch nog een beetje geluk want haar voordeur ligt pal tegenover de voordeur van het ziekenhuis dus ik hoefde alleen maar de straat over te steken. Het ziekenhuis is een soort veredelde eerste hulp en daar weten ze wel raad met domme Hollanders die zich laten verbranden door de zon. Na ruim een uur van blaren doorprikken, los vel weg halen, ontsmetten met alcohol en insmeren met een desinfecterende crème mocht ik, gewikkeld in verband, weer naar huis. Ik voelde me net zo een mummie. Ik kreeg het dringende advies om absoluut terug te komen om de boel te laten verschonen en opnieuw te laten insmeren. Dat gaan we dus ook maar doen.
Zo liep het vandaag allemaal anders dan gepland en lag ik in plaats van vogels te kijken op de behandeltafel in het ziekenhuis…
-
26 November 2015 - 06:37
Tom:
Hoi Lex,
Wat vervelend zeg die verbranding. Ik hoop dat het snel geneest en niet teveel last geeft.
Ik denk dat het vastleggen van de natuur op foto en het determineren iets is wat de pijn wat kan verzachten, omdat dit wel in jouw straatje past. Meer als het alleen vastleggen van zeeleeuwen.
Sterkte met je rug en geniet van de unieke plek waar je bent.
Tom -
26 November 2015 - 07:24
Alice:
Jeetje, dat is nou weer een spelbreker.
Hopen dat je er niet echt ziek van wordt.
Heel veel sterkte broer.
Alice -
26 November 2015 - 07:58
Monique:
Nou heel veel sterkte met de verbranding en hopelijk ben je er binnen een paar dagen van af en ook van de pijn. Goed laten behandelen in het ziekenhuis.
Maar ondanks geniet je nog steeds en iedere keer weer andere dieren observeren geweldig past precies bij jouw
Monique -
26 November 2015 - 09:40
Krista:
Bah, wat een vervelende & pijnlijke toestand. Sterkte! Niet meer in de zon met je rug, altijd shirt aan, ook met zwemmen en snorkelen en ondanks shirt goed insmeren met hoge factor zonnebrand. Hoop dat het snel beter wordt. -
26 November 2015 - 14:43
Marcolien:
Jeeeeetje Lex, idd heftig verbrand. Rustig aan hé? -
26 November 2015 - 22:32
JohanV:
Tja, zon en Lex is een slechte combinatie. Zeeleeuwen zijn niet voor niets bruin :). Hou het lekker koel en laat je maar lekker verwennen. Sterkte er mee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
